Ondanks de hogere aanbreng van micronutriënten hebben de meeste getrainde sporters een vitamine- en mineralenstatus die gelijkt op die van niet getrainde mensen. Bij sommige topatleten is de vraag naar suppletie tot een ware obsessie uitgegroeid. Daarover werd gesproken door Irène Margaritis (Faculteit voor Sportwetenschappen in Nice) op de laatste Journées de la Nutrition Appliquées à la Science (JONAS) in Parijs*.
Als zuurstof doodt…
De versnelling van de metabole reacties, met name in verband met het energieverbruik en het verlies via het zweten bij inspanningen, gaat gepaard met een verhoogde aanmaak van vrije radicalen. Dat zijn erg instabiele moleculen die uit zuurstof voortkomen en de celmembranen aanvallen, zowel de lipiden als de eiwitten en zelfs het DNA. De nefaste effecten van die vrije radicalen zijn afhankelijk van de toestand van onze antioxidantia-afweer (bestaande uit micronutriënten zoals vitamine C, E, bèta-caroteen, selenium…), die de belangrijkste verdedigingslinie vormen tegen die vorm van agressie. elingen van het Amerikaans agentschap voor milieubescherming (US-EPA), die bijzonder streng zijn.
De " pro's " maken het verschil uit
Aan de top zijn en er blijven vergt van de meeste sportprofs een perfecte beheersing van de perioden van fysieke zware belasting en van rust. Als de atleet correct getraind is, beschikt hij over een optimale antioxidantenstatus zodat hij in staat is een inspanning van zeer lange duur te doorstaan zonder bijzondere oxidatieve schade op te lopen (in het bijzonder spiervermoeidheid), zelfs als hij erg veel traint, aldus de specialiste in sportgeneeskunde.
De meeste onderzoeken gaan akkoord dat als de voeding voldoende gevarieerd is en rijk is aan plantaardige producten, dat volstaat om het teveel aan vrije radicalen dat gevormd wordt door de training onder controle te houden. Het gebruik van supplementen van antioxidatieve vitaminen en mineralen geeft inderdaad enkel een bijkomend voordeel bij mensen die een uitgesproken tekort vertonen en zeer zwaar trainen. Dat is vooral het geval voor jonge vrouwelijke atleten (marathon, dans, schaatsen, turnen…) die als doel hebben een zo laag mogelijke lichaamsmassa te bekomen door zeer sterke voedselbeperkingen op te leggen. Voor de rest zou het dus enkel een placebo zijn!
Nicolas Rousseau
Diëtist voedingsdeskundige
* JONAS 2004. Sessie sport en voeding. Vrijdag 9 januari. Maison de la Mutualité. Parijs. |
