Door Nicolas Guggenbühl
" HEALTH & FOOD " nummer 63, Januari/Februari 2004
|
Vis bevat, zoals vlees overigens, een behoorlijke hoeveelheid selenium. Om bruikbaar te zijn voor het lichaam moet dit oligo-element ook opgenomen en vastgehouden worden door het lichaam. Juist om deze eigenschappen na te gaan hebben onderzoekers de biobeschikbaarheid van selenium onderzocht en dit van (gemarkeerde) forel, van (gemarkeerde) seleniumverrijkte gist en van een met selenaat gemarkeerd isotoop. De onderzoeken gebeurden in twee verschillende onderzoekscentra: een in Norwich, Groot-Brittannië en een in Zeist (TNO), Nederland. Vijfendertig volwassen mannen aten elke bron van gemarkeerd selenium (vis, gist of mineraal) vermengd in vier maaltijden, gespreid over een periode van twee opeenvolgende dagen. Vervolgens werd nagegaan of in de feces en de urine sporen van het stabiel isotoop terug te vinden waren om zo de absorptie en retentie te kunnen bepalen. Uit het onderzoek blijkt dat de biobeschikbaarheid het gunstigst is in de vis, beter dan die van het selenaat en de gist. Ook kon worden aangetoond dat door de bereiding van deze salmonide de biobeschikbaarheid van dit waardevol oligo-element niet wordt aangetast.
Nicolas Guggenbühl
Fox TE et al. Eur J Clin Nutr 2004;58(2):343-9. |
